BLOG: De echo die jouw leven redde

“Ik deel mijn verhaal zodat ik kan laten zien dat het traject voorafgaand aan de bevalling ook een behoorlijke impact kan hebben, evenals de gevolgen na de bevalling. ” Deze blog is geschreven door Cinderella, mama van superheld Jayden.

Stichting Prematurendag biedt lotgenotencontact onder andere via een besloten groep, voor alleen couveuseouders. Hier delen we elkaars ervaringen, tips, verhalen en bieden we steun waar nodig. Ben jij ook couveuseouder en heb je behoefte aan lotgenotencontact, kom dan rustig eens een kijkje nemen.


Maandag 17 augustus 2015, 28 weken en een controle bij de verloskundige, we mogen weer naar het hartje luisteren. Zoals gewoonlijk bij de verloskundige werd mijn bloeddruk gemeten en werd ik gewogen. Het zag er allemaal weer goed uit. Geen verrassingen. Even de buik voelen en meten. Ik hoor haar nog zeggen: “de buik is wel iets aan de kleine kant maar dat had ik wel verwacht” en de 30 weken groei echo wordt voor de zekerheid ingepland op 4 september 2015.

De echo

Woensdag 19 augustus 2015, om 19.00 uur had ik een afspraak gemaakt voor een 3D echo. Ik twijfelde heel erg, want bij het maken van de afspraak was de kans op mooi beeld vanwege de termijn kleiner en het is best prijzig. De 3D echo heb ik door laten gaan, zoiets doe je maar 1x in je zwangerschap en de afspraak stond toch. De 3D echo die leuk had moeten zijn, kreeg aan het eind toch een bittere nasmaak. De echoscopist was dusdanig bezorgd over de groei en de termijn waarop ik zou moeten zijn dat ze die zelfde avond nog de spoedlijn van de verloskundige heeft gebeld. De verloskundige vertelde doodleuk dat ik de volgende dag terug kon bellen. De spoedlijn was hier niet voor bedoeld. Naar huis met een niet al te fijn te gevoel. 20 augustus 2015 veranderden alles, de verloskundige zat erg vol en als ik wilde, kon ik wel even om 15.00 uur langs komen.

Ja je leest het goed of ik wilde. Natuurlijk wilde ik, de echoscoptiste was gister niet voor niets zo bezorgd. Eenmaal de echo bij de verloskundige en de groeiachterstand werd bevestigd en na telefonisch contact met het HAGA ziekenhuis gelijk ingestuurd, of ik gelijk daar heen kon rijden, hé wat het valt toch wel mee? In het HAGA Ziekenhuis werd er een doppler gemaakt, toen wist ik nog niet wat dat betekende maar mee viel het niet. De echoscoptiste twijfelde of ze de meting wel goed had uitgevoerd. De uitslagen waren niet wat ze moesten zijn. Ik werd doorgestuurd naar een andere locatie van het HAGA Ziekenhuis waar ook de afdeling Verloskunde is gevestigd. Ik werd naar een kamer gebracht, kreeg opnieuw een echo en de uitslag was vernietigend. Ik ging niet meer naar huis.

De achtbaan

Het ene moment ben je vrolijk zwanger en het andere moment lig je al een week in het ziekenhuis. Mijn eerste ziekenhuis opname ooit die ik me kan herinneren dan.
Ik voelde mij prima, had nergens last van en werd voor het eerst in mijn leven met een ambulance overgebracht naar het LUMC 2 dagen na de 3D echo. De artsen in het HAGA Ziekenhuis konden op deze termijn niets voor ons kruimeltje betekenen en in het LUMC zijn ze gespecialiseerd in kindjes met een groeiachterstand en geboortes onder de 32 weken. Weg uit mijn vertrouwde omgeving, in een ziekenhuisbed en geen idee wat ons te wachten stond. Het ziekenhuis leven bestaat ineens uit niets anders dan bloeddrukmetingen, CTG’s en temperatuurmetingen, onzekerheden, kamergenoten en schuldgevoel. Heel veel angst en schuldgevoel. Dat is namelijk het gekke aan zo’n ziekenhuisopname, je hebt zoveel tijd dat je over alles gaat nadenken. Het maakt niet uit of je gedachten goed of fout zijn maar ze dwalen overal naar toe. De wat nou alsjes komen ook keer op keer voorbij.

“Alles wat ik wilde of hoe ik het graag had gezien liep totaal anders.”

De semi-arts (halve arts zoals ik haar noemde) kwam zoals gewoonlijk na beoordeling van de CTG een praatje maken. Er was al veel besproken, de kans bestond dat ik voor de 32 weken zou bevallen wat al een schok was want je weet dat het veelste vroeg is, de navelstreng had een te slechte doorbloeding. Er kwam nog voeding doorheen maar dit was niet veel en letterlijk werd elke dag er 1. Ze had al aangegeven dat we de 32 weken niet zouden gaan halen. De spanning was letterlijk om te snijden. Ze vroegen elke dag wel of ik de kleine nog gevoeld had. Dat vond ik dat zo moeilijk en werd er zo onzeker door want zo goed voelde ik hem namelijk niet. Hij draaide regelmatig op een manier dat hij met zijn rug onderin lag en ik kon dan zijn rug goed voelen maar iets van schopjes voelde ik nooit regelmatig. Door de CTG’s en de doppler metingen in de gaten te houden konden de artsen goed pijlen of de kleine het nog wel prettig had in de buik. Ik vond het zo moeilijk om mijn vertrouwen aan de wetenschap te geven. Elke dag was emotioneel een struggle, wakker worden, hopen dat je nog iets voelde want dan zou het goed zijn. Zelf de CTG’s een beetje beoordelen want de verpleegkundige heeft regelmatig gezegd waar ze op letten en wat ze graag willen zien.
Buiten mijn opname om had ik ook nog een zusje die toen ik 29 weken zwanger was zij 40 weken zwanger was. Ze liep letterlijk op haar eind en het kon elk moment gebeuren. Iedereen maakt denk ik wel een voorstelling van hoe je iets wil doen. Ik zou als ze dat zou toelaten in het ziekenhuis aanwezig zijn met een dikke bolle buik en mijn neefje verwelkomen en zo wilde ik haar graag bijstaan in haar kraamweek als nieuwbakken moeder. Ik als trotse tante van een klein ventje. Hier en daar wat boodschapjes, lekker vertroetelen etc. Maar nu was ik 29 weken zwanger, in een ziekenhuis bed de dagen af aan het tellen en ik kon geen kant op. Alles wat ik wilde of hoe ik het graag had gezien liep totaal anders. In plaats daarvan kregen we een rondleiding op Neonatologie om een idee te krijgen wat je kan verwachten. Niks was meer vanzelfsprekend.

Alleen

1 september 2017, ik heb een CTG en doppler gehad. De arts vertelde me een paar dagen terug wat ze vooral niet wilde zien en dat is als de doorbloeding in Reversed gaat. Ook wel een REDF (Reversal of umbilical arterial end diastolic flow). Doordat ik er een beetje doorheen zat en ik niet in mijn uppie slecht nieuws wilde krijgen hadden we met de artsen en de verpleegkundige afgesproken dat ik alleen informatie zou krijgen als ook Mitch aanwezig was. Die zelfde middag na de doppler kwam de semi-arts met delegatie de kamer binnen. Ik was alleen. Ze stelde mij gerust en gaf aan dat er vandaag niks gedaan zou worden en dat ze later terug kwam en dat deed ze, mitch was aanwezig en ik hoorde aan haar manier van lopen, en haar hakken dat ze onderweg was.
Ik en mitch op bed en zij op het stoeltje ernaast. Ze was heel kort en krachtig en vertelde dat ik de volgende ochtend een keizersnede zou krijgen. Het infuus met magnesium zou ik later die avond nog krijgen.

Ik kreeg te maken met twee gevoelens. Ik was zo opgelucht dat ik eindelijk niet meer in onzekerheid zou zitten, te hopen of ik de kleine de volgende dag nog wel zou voelen en er eindelijk iets bekend was. Buiten de buik zou de kleine een grotere overlevingskans hebben. Maar ik besefte mij ook ineens dat mijn zusje nog niet was bevallen. Ik was 29.6 weken zwanger en zij de 41 weken gepasseerd en ik, ik maakte mij klaar voor de OK.

De dag van de bevalling

Daar lig ik dan met een magnesium infuus in mijn arm, kotsmisselijk door de magnesium die door mijn aderen stroom en alleen. Nog een uur voor ik naar de OK wordt gebracht voor een keizersnede, 10 weken te vroeg en nog een uur zwanger het is 2 september 2015. Mitch, mijn schoonmoeder en mijn beste vriendin zijn onderweg. De tijd kruipt voorbij en de spanning giert door mijn lijf. Rond 09.00 uur is iedereen aanwezig en komt de arts eea doorspreken. We mogen naar de OK.
Ik kan mij herinneren dat ik door de gangen wordt gereden en dat ik ineens voor de ingang van de OK sta. Vraag me niet welke verdieping dit is of hoe we zijn gereden maar ik herinner mij er niks van.
Mitch mag mee naar binnen. Hij krijgt apenpakkie aan en een mooie muts op. Wat voel ik mij raar, met een lach op mijn gezicht, ik hield mij groot het zal vast meevallen. Ik heb nooit eerder een OK van binnen gezien, laat staan een ruggenprik gekregen. Mitch zit tegenover mij en we praten wat over het huis dat we net gekocht hadden. Het huis waar we in oktober in zouden trekken. De papieren getekend vanuit een ziekenhuis bed en een verkoper die alle begrip had voor de situatie en nog net niet zelf de papieren kwam langsbrengen. Van de prik zelf heb ik niet veel gemerkt en ineens lag ik weer met een blauw scherm voor mijn neus in een witte steriele ruimte vol met een delegatie van artsen coassistenten en neonatoloog.

Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid maar ineens hoor ik een huiltje, het is 10.10 uur en Jayden is geboren. Ik huil niet, ik besef het niet. Hij huilt en dat is goed toch. Na hem vluchtig door het gordijn gezien te hebben wordt hij meegenomen Mitch gaat mee. Wat er zich daar heeft afgespeeld weet ik niet maar Mitch vertelde dat het niet fraai was om te zien en dat hij zich redelijk heeft laten gaan. Ik wordt ondertussen weer toonbaar gemaakt en naar de verkoeverkamer gebracht. Mitch, mijn schoonmoeder en mijn beste vriendinnetje zie ik als ik van de verkoever kom. Mitch staat te wachten met een mooie roos. Super lief. Hij vertelt me dat Jayden naar de afdeling Neonatologie is gebracht. Hij leeft! Hij wordt beademt met de CPAP en weegt 850 gram en is 32,5 cm. De rest van de dag en dagen erna zijn een beetje langs mij heen gegaan. Ik kan mij niet veel herinneren en details zijn mij ontgaan. Ik weet dat ik in de middag langs Jayden ben geweest. Ik voelde mij geen moeder. Ja ik was bevallen en ik voelde een intense liefde die ik niet eerder had gevoeld maar ik voelde mij volledig verdoofd, geen moeder. Ik vertelde iedereen die het maar wilde weten dat hij wel erg mooi is voor een prematuurtje. Het beeld van gerimmelde ondoorzichtige huid en geen vetjes zag ik niet. Hij was prachtig en compleet en iedereen kreeg dat te horen.

Ik was bevallen en de familie was op de hoogte gesteld. Mijn zusje kwam samen met mijn oudste zus, vader, moeder en broer naar het ziekenhuis en ook mijn schoonfamilie was gekomen. Mijn zusje nog steeds hoogzwanger. Wat voelde ik mij op dat moment schuldig. Ik was bevallen en zij nog niet, het eerste kleinkind was geboren en zij waggelde nog rond. De afgelopen weken is ze ondanks haar eigen ongemakken zoveel mogelijk op bezoek, hebben we gepraat en de dagen afgeteld. Grapjes over wie er eerder zou bevallen en ik hoopte zo dat zij dat zou zijn. Heel stom ik weet het maar van mij afschudden kon ik niet.
De eerste dagen waren hectisch en onvoorspelbaar en na 5 dagen mocht ik naar huis. Alleen, zonder maxi cosi, zonder kind. We waren niet compleet.
Ik wist dat mijn zusje snel zou gaan bevallen en ik wist ook dat ik daar niet bij zou zijn. Niet haar hand kon vasthouden indien nodig en geen steun kon bieden zoals zij dat bij mij had gedaan. Ik was net thuis gekomen en in diezelfde avond kregen we te horen dat de bevalling was begonnen. Het zou niet lang meer duren of ook mijn neefje was geboren. Mijn neefje die ik niet eerder zou zien dan twee weken na zijn geboorte.

De zwangerschap, de bevalling, de nasleep het is allemaal zo anders gelopen. Het thuiskomen, de onzekerheid en de ziekenhuisbezoeken na thuiskomst maar morgen 2 september 2017 hebben we de eer om alweer Jayden zijn tweede verjaardag te vieren. Een verjaardag met een dubbele lading, een geboorte met veel emotie, veranderingen en nieuwe ervaringen.
2 september 2017 een prachtige dag om het leven en de kracht te vieren die we in ons hebben. Een lief, vrolijk, zachtaardig en pienter mannetje. Zijn hartslag is mijn hartslag. Ik neem je aan de hand en wijs je de weg  ❤️

We zijn gezegend

 


vrijdag 17 november: Wereld Prematurendag

3 Responses

  1. Miranda Robben schreef:

    Mooi verwoord!! Ik kan me ik veel dingen terug zien, alleen wij kwamen er met de 20 weken echo achter dat eentje van de twins een hartafwijking had en een slechte doorbloeding van de navelstreng, ook met 28 weken opgenomen en uit eindelijk met 35 weken bevallen!! Kay was 3085 gram en 48 cm en Lynn was dan ook maar 1335 gram en 37 cm!! Maar ondertussen ook al een keertje alle artsen bij mijn bed gehad rond de 30 weken dat het een twijfel geval was als ze het wilden gaan halen!! Waren weken met veel spanning en stress!!

  2. Juanita schreef:

    Ik word er emotioneel van, als ik dit zo lees en aan mijn eigen verhaal denk. Na een aantal ziekehuisopnames en een paar operaties is onze zoon uiteindelijk met 27 weken en 5 dagen geboren met een gewicht van 1250 gram en CPAP ondersteuning . Hij is nu net 1 jaar. We hebben het groot gevierd, omdat ik daar erg behoefte aan had en tot mijn verbazing deed hij het heel goed op zijn verjaardag. Dat was heel mooi om te zien en geruststellend. Ik ben nog steeds niet helemaal de oude en vraag me af als dat ooit gaat gebeuren.
    Onze bikkel maakt het in ieder geval goed gelukkig!
    Dat is dan waar ik aan moet vasthouden om verder te kunnen.

  3. Nicky schreef:

    Mooi verwoord zeg! Het zou bijna mijn verhaal kunnen zijn 3d echo, 29,2 weken keizersnede, reverse flow, 800 gram mijn kleine meid, 4 juni 2015.. fijn dat die vechtertjes het twee jaar later zo goed doen ?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.