Wanneer ergens een stroomstoring is, kan je op Twitter meteen de vele reacties zien: “Oh, dat is wel goed voor de krimpregio Zuid-Limburg, zo’n geboortegolf”, “over 9 maanden geboortegolf in de Bommelerwaard”, “eind juni geboortegolf in Utrecht” (bron: Twitter). Of een vriendin van je is opeens zwanger. Ze zegt “ja, eigenlijk een ongelukje, gaatje erin… Hihihi”…..
Awareness: the state or condition of being aware, having knowledge, consciousness
En dan wil je zelf papa worden…. Hoe vaak ik de stoppen er ook uit heb getrokken, en datzelfde merk condooms met die gaatjes heb gebruikt, op vreemde tijden, posities, op de agenda voor de eisprong, diëten, geen alcohol meer, gezond eten, vitaminen, kilo’s oesters, Chinese/Indiaas/Zulu advies, bloed en DNA laten checken, hotels geboekt, vakanties, coaching, anti-stresstraining, rust….. In gesprek met de dokter over IVF. Ik miste er een paar miljoen en het werd dus ICSI. Volgens de artsen, ongeveer vijf procent kans bij de eerste poging, maar ja… Nu hadden we niets.
Boeie!
En toen het proces van die naalden, de medicatie, hormonen, puncties, prikken, weghalen, testen, terugplaatsen…. Het lag eigenlijk aan mij, maar mijn vriendin veranderde in een dagelijks spuitende junk van hormonen. Lange maanden duurde dat…. vervelende, irritante, zware, lange maanden, maar jah, het was voor het goede doel…. En maar wachten… Dat eeuwige wachten. In mijn achterhoofd elke dag dat liedje van Bert en Ernie “wachten duurt lang, lang, lang…..” En toen… We zijn zwanger! Fuck die 95 procent! En het ging allemaal goed ook! Wekelijkse controles, echo’s, gesprekken enz. Maar ach… Het gaat goed, dus boeie!
38 gemiste oproepen
Ik loop naar buiten bij een klant vandaan, goed gesprek gehad. Even op mijn telefoon kijken. 38 gemiste oproepen van mijn vriendin… Eeeeeeeeeh…. Neeeee dat kan nog niet, kamertje is nog niet af, de puftraining is pas volgende week, ik met dat boek over papa zijn nog lezen…… Ik bel terug en krijg mijn schoonzusje…. Beetje paniekerig dat het water is gebroken bij mijn vriendin en dat ze met spoed onderweg zijn naar het ziekenhuis….. Goed…. Nieuwe definitie van totale paniek is in de maak, ik stap in de auto. Onderweg zwaai ik naar dat vliegtuig wat ik inhaal, zie nog wat flitslichtjes in mijn spiegel, en rij een nieuw record op de A4 naar Amsterdam…. Helaas geen medaille, maar een volledig bekabelde vriendin, die vast zit aan allerlei schermpjes, bliepjes en een paar witte jassen er omheen…. “U zat toch in Zoetermeer, een paar minuten geleden?”, ik zei ja en wilde weten hoe het met mijn vriendin is. Ze is wat bleek en heeft ontzettend pijn in haar rug. “Nog zeven weken toch?” vraag ik aan een witte jas. “Tsja, soms komen ze wat eerder, maar we hebben het onder controle, maakt u zich geen zorgen”. Geen zorgen… Ja hoor…. Zeven weken te vroeg en ik word papa….. En ik maak me geen zorgen, sure…. ‘S avonds moet ik naar huis, gelukkig wonen we 10 minuten van het ziekenhuis. “U kunt rustig slapen, het kan nog dagen duren, we hebben het onder controle….” Toch wat onrustig val ik thuis in slaap…..
Waar is mijn dochter?
TRINGGGG… Telefoon! Mijn hart slaat voor het gemak wat slagen over…. Ik kijk op de klok… Ik lig dus echt net 20 minuten in bed. Of ik nu naar het ziekenhuis kom, iets met 3cm…. Ik kom daar en ik hoor 8cm. Ik doe mijn jas uit en ze is er klaar voor en nog voordat ik het erg in heb ben ik papa…. Hup de couveuse in…. “Eeeeh, mag ik haar niet vasthouden” vraag ik nog, maar ze zijn al weg. Ik kijk naar mijn vriendin en besluit bij haar te blijven, ze heeft me nodig…. Wanneer alles weer rustig is, vraag ik waar mijn dochter is. De Verloskundige en assistente zeggen dat ze hier normaal niet werken en weet het eigenlijk ook niet….. WAT???? Gelukkig is er op de gang iemand die me meeneemt naar de couveuseafdeling. Alles gaat goed, geen complicaties, in januari mag onze “kleine” hero van 34 weken naar de kleuterschool.”
Wereld Prematurendag
Op Wereld Prematurendag willen ouders van couveusekinderen extra aandacht geven aan het prematuur geboren kind, de ouders, het gezin en omgeving. Als je voor het eerst ouder wordt, weet je helemaal niets van prematuriteit of van dysmaturiteit. Niemand waarschuwt je er voor, er is geen training. Communicatie en kennisoverdracht van het ziekenhuis naar de ouders is soms vreselijk. In bovenstaand verhaal van mij persoonlijk valt het eigenlijk nog mee. Met met onze tweede kwamen we pas echt in de wereld van complicaties, infecties en nazorg terecht. Dat verhaal is nogal lang en niet te schrijven in één blog. De Harry Potter serie is hier helemaal niets bij.
Onbegrip
Mensen buiten de directe omgeving van familie, zoals je vrienden, kennissen en werkgever, snappen niet in wat voor een wereld je bent beland, zowel de papa als de mama. Er heerst nog veel te veel onbegrip, wat een enorme impact heeft op het toch al kwetsbare gezin. Wetgeving, werkgever en overigen lopen ver achter. Er moet nog een hoop gebeuren in de wereld van Awereness!
Een kind krijgen is geen zelfsprekendheid. Een gezond kind ook niet. Wat is jouw ervaring met de omgeving?
De top drie wat je niet moet zeggen tegen ouders van een net geboren prematuur:
- Tegen de mama: “Och wat fijn dat je die laatste acht weken zwangerschap niet hebt hoeven mee te maken. Dat zijn de vreselijkste weken”
- Bij de couveuse: “Ze ziet er eigenlijk best normaal uit”
- of “Wat hebben jullie eigenlijk verkeerd gedaan?”
De rest van de top 10 vind je hier.
