Patrick’s vrouw beviel prematuur van hun zoontje Ties met 28 weken en 6 dagen vanwege HELLP-syndroom. En daar sta je dan als echtgenoot en toekomstig vader: totaal MACHTELOOS, want er is werkelijk niets wat je kunt doen behalve er zijn.
Geschreven door Patrick, papa van Ties
Vanuit mijn positie als vader wil ik graag dit verhaal over onze prematuur geboren zoon vertellen. Om bij het begin te beginnen had ik me heel erg verheugd op het aanstaande vaderschap. Heel erg spannend vond ik het vooral in het begin omdat je niet weet wat je moet en kunt verwachten. Dit gevoel zwakte al vrij snel af en maakte voornamelijk plaats voor een blij en trots gevoel. Mijn vrouw was wel heel erg misselijk tijdens de zwangerschap maar heeft voor de rest eigenlijk een goede zwangerschap gehad.
De 20 weken echo hebben we twee maal ondergaan omdat onze kleine man zo beweeglijk was dat ze het niet goed konden zien.
Een zorgeloze zwangerschap tot 27 weken, maar daarna…
De zorgen begonnen bij ons op de 27 weken. We gingen naar de verloskundige en omdat mijn vrouw veel vocht vasthield, besloot ik om mee te gaan. We werden vanuit daar direct doorgestuurd naar het streekziekenhuis in de buurt. Daar aangekomen werd mijn vrouw direct aan de CTG gelegd. Niet wetende wat er allemaal gebeurde, lieten we dit maar over ons heen gaan we gingen er nog vanuit dat we gewoon naar huis zouden gaan en verder genieten, maar helaas het bleek niet zo te gaan. Rond 19.15 kregen we te horen dat ze niet meer naar huis mocht omdat ze zwangerschapsvergiftiging had. Direct erna kreeg ze de eerste ‘longrijpingsspuit’. Vanaf dat moment begon voor ons echt het ‘rollercoaster’ verhaal.
Het gaat slechter met haar
De eerste dag ging heel langzaam voorbij. Ik was gewoon aan het werk maar altijd in de gedachten van wat er nu komen gaat en hoe nu verder. Daags erna gaat mijn telefoon om 10.00 dat ze binnen een half uur opgehaald wordt om naar een academisch ziekenhuis te worden vervoerd omdat de kans te groot werd dat de kleine voor de grens van 32 weken geboren zou worden. Ik ben direct vanuit mijn werk naar het ziekenhuis gereden. Eenmaal daar op de kamer aangekomen staan er een 8 tal personen in een witte jas op haar kamer. Ze waren inmiddels gestart met de magnesium toe te dienen waarna ze naar het academisch ziekenhuis werd gebracht. Schrik was het eerste wat in mij opkwam omdat ik gewoon niet wist wat er allemaal gebeurde. Na het toedienen van de magnesium ben ik met haar meegereisd in de ambulance naar het academisch ziekenhuis.
Het Hellp-Syndroom is een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging.
Daar aangekomen werden direct alle testen weer opnieuw gedaan en werd er toch besloten om niet aan de keizersnede te beginnen. Na heel veel moeilijke dagen waarin getwijfeld werd of er ingegrepen zou worden of niet is er na 11 dagen toch besloten om de kleine te halen omdat het gevaar voor zowel mijn vrouw als voor de kleine te groot werd.
De bevalling
Op maandag 9 november om 11.55 gaat mijn telefoon dat het besluit genomen is om vandaag de kleine te gaan halen. Ik heb zelf nog nooit zo’n haast gehad om daar te komen omdat ik op een afstand van 90 km van het ziekenhuis af zat. De artsen communiceerden eigenlijk alleen met mijn vrouw omdat ik gewoon werkte overdag waardoor ik niet precies wist hoe, wat en waar.
Toen ik het ziekenhuis in liep om 13.00 belde mijn vrouw mij op dat ze om 15.30 zouden beginnen met de keizersnede. Uiteindelijk is onze zoon op 9 november om 16.28 geboren op 28 weken en 6 dagen.
Ik voelde me machteloos
Mijn gevoel op dat moment: MACHTELOOS. Waarom? Omdat je gewoon ook werkelijk maar dan ook werkelijk niets kunt doen. Je staat achter een deur te kijken hoe ze een ruggenprik toedienen na een tijdje wordt je zoon geboren. Die wordt eerst gestabiliseerd wat logisch is en na een minuut of 7 zegt de arts tegen je dat hij stabiel genoeg is om naar de neonatologie vervoerd te worden. Op dat moment valt er een behoorlijke last van je af. Niet wetende wat je nog te wachten staat.
Aangekomen op de nicu opende zich een nieuwe wereld voor mij. Een afdeling waar je met veel liefde en zorg ontvangen wordt. Met heel veel zorg voor jou en natuurlijk voor je kleintje.
Doordat er zoveel op je afkomt besef je op dat moment niet wat er allemaal gebeurt. Als ik er nu op terug kijk mogen we heel erg blij zijn dat onze kleine man hier nog is.
De NICU
De eerste dagen op de NICU zijn voor mij echt zwaar geweest. Mijn vrouw die heel ziek is geweest na de keizersnede en je wilt er zo graag voor je kleine man zijn dat ik me het liefste in tweeën had willen delen om er zo goed mogelijk voor beiden te kunnen zijn.
Omdat zich na een paar dagen een ontslag uit het ziekenhuis aandiende voor mijn vrouw zijn we verhuisd naar het Ronald McDonald huis grenzend aan het ziekenhuis. Voor ons op dat moment de beste oplossing omdat naar huis gaan geen optie was. Elke dag gesprekken met de artsen, niet wetende hoe je kindje er uit gaat komen.
Na ongeveer een week merkten we dat de kleine heel onrustig werd als iemand anders dan wij twee hem verschoonde, dus we hebben besloten dat mijn vrouw overdag de zorg op zich zou nemen en dat ik het dan ’s nachts zou doen. Dit hebben we uiteindelijk 6 weken zo volgehouden.
We hadden ondertussen veel gesprekken met de artsen. Vaak met een goed gevoel, ook vaak met een minder gevoel afgesloten. Nu ik er op terug kijk is dit wel begrijpelijk. Zij doen hun ‘werk’ en voor ons zit er een heleboel gevoel en emotie bij.
Na een verblijf van 3 maanden in het ziekenhuis hebben we zelf ervoor gezorgd om naar huis te kunnen met onze zoon. Dit was wel met zuurstof maar voor ons was dat wel ongelooflijk fijn om naar huis te gaan.
De nasleep van deze heftige gebeurtenis
Nu 16 maanden later kijk ik met een gemengd gevoel terug op deze zeer zware periode. Voornamelijk regeert de angst dat er iets mis gaat met je vrouw of je kindje. Soms twijfel over of je het allemaal samen aan kunt. Maar ik ben ook trots op hoever we het met z’n 3tjes geschopt hebben. En ik ben blij met hoe goed ons mannetje het doet en ontwikkelt.
Rondom ons heen bemerk ik toch wel veel onbegrip. Onbegrip voor dingen die niet te begrijpen zijn als je niet op dit ‘schip’ gezeten hebt. Dit maakt het voor mij als ouder heel moeilijk om het te blijven uit te leggen. Want hij ziet er toch goed uit? Hij is toch goed gegroeid? Ja dit klopt inderdaad maar aan de buitenkant kun je vaak niet zien wat er mis zou zijn aan de binnenkant. Het blijft een litteken wat langzaam zal helen maar nooit zal verdwijnen.
Deze video maakte papa Patrick over het eerste jaar van zijn zoon Ties
https://youtu.be/OLh1sQ_9KsU
