In de eerste twee blogs (Deel 1: Het prille begin en Deel 2: Afwachten totdat…..) heb je kunnen lezen hoe wij er achter kwamen dat er een vierling in mij groeide. Hoe we afscheid hebben moeten nemen van drie kindjes. En dat er een nieuwe complicatie ontstond.
Na een echo bij zestien weken waren we naar een groot woonwarenhuis geweest om wat ideetjes op te doen, ‘s avonds net thuis verloor ik stroompjes bloed. Gelijk de spoedlijn van gynaecologie gebeld en we mochten direct komen. In het ziekenhuis bleek dat alles prima was met de baby. Maar mijn placenta lag over de baarmoedermond.
Om enig controle over de situatie te krijgen wilde ik er van alles over weten. En wat doe je als je thuis bent: googelen. FOUT, zo fout, de meest gruwelijke verhalen kwamen op mij af. Maar gelukkig was er ook een internationale Facebook groep waar lotgenoten in zaten. Ik werd snel toegelaten en kon hun verhalen lezen en vragen stellen. En geweldige groep dames, zwangere maar ook veel die al bevallen waren.
Wekelijks had ik last van bloedverlies, overdag maar ook in de avond uren zaten we regelmatig (twee á drie keer per week) in het ziekenhuis, omdat het weer mis was. Dit ging een aantal weken zo door. Ik was al niet erg actief, want het eerste trimester had er goed ingehakt, maar nu kreeg ik niet eens de kans op fysiek herstel. Want ik moest mezelf vooral rustig houden. Gelukkig waren daar de opa en oma in spé en die hebben veel werk opgevangen. Het kamertje moest worden opgeknapt en daar hebben ze mijn man veel bij geholpen. Ik mocht niet tillen (als in niet meer dan één theepot), zwemmen of in bad, om gek van te worden.
In veel gevallen komt een kindje ‘onaangekondigd’ te vroeg ter wereld. Maar in een aantal gevallen zijn de risico’s aanwezig door zwangerschapscomplicaties. Maar hoe gaat het als je meerdere van deze complicaties hebt en al vanaf het prille begin van je roze wolk afgeschopt bent? Over zo’n soort zwangerschap gaan deze blogs.
Het geen grip op de situatie krijgen en het onvoorspelbare van deze periode was vreselijk. Iedere keer weer naar het ziekenhuis, er bleek dan niks aan de hand te zijn maar wat als het wel zo is? Gelukkig waren de bloedingen niet zo heftig dat het langs mijn benen liep, maar het maakte me wel erg onzeker en ongerust over de nabije toekomst. Wat als de volgende bloeding wel heftiger zou zijn? En het einde van week drieëntwintig was de babykamer zo goed als klaar. De muren waren gedaan, de vloer lag erin, de meubeltjes stonden en de gordijnen hingen. Zelf heb ik maar weinig kunnen doen behalve rond commanderen. Voor mijzelf erg frustrerend en ook niet leuk voor diegene die alles hebben uitgevoerd.
In het begin van de vierentwintigste week kwam er weer meer bloedverlies. Ik vertrouwde het niet en we belde het ziekenhuis maar weer eens. Daar aangekomen werd ik onderzocht, alles was prima, maar ik mocht wel blijven. Voor een nachtje zeiden ze. Dit nachtje zou heel lang gaan duren. Want ik mocht de volgende dag niet naar huis. Uiteindelijk zou ik vier weken in het ziekenhuis verblijven. Het waren onzekere dagen, omdat je niet weet wat er staat te gebeuren en hoe de dingen gaan. Ook een ritme vinden is lastig, omdat het in het ziekenhuis eigenlijk nooit rustig is. De gordijnen zijn dun, dus de zon komt er al vroeg door. En voor zeven uur staan ze aan je bed, met medicatie uitlezen en met de scanner aan je polsband die natuurlijk piept! De ontbijtservice wordt opgevolgd door een zustersronde, met natuurlijk een CTG sessie die niet geweldig gaat. Met een beetje pech moet je tijdens het CTG naar de wc, omdat de band je baby irriteert en deze ook op je blaas gaat stampen. Het eten was natuurlijk niet zo als thuis en ik raakte redelijk verstopt van het gebrek aan vezels en het gebrek aan beweging. Ik snapte niet (en nog steeds niet) dat ziekenhuis-eten zo ‘saai en ongezond’ kan zijn. Mensen liggen toch juist om beter te worden in het ziekenhuis en zouden toch goed moeten eten!
Mijn kamergenoot was een lieve meid en lag er ook al enkele weken. Met 32 weken mocht ze naar huis met complete bedrust en constante aanwezigheid van echtgenoot thuis, daarbij woonde ze ook vijf minuten van het streekziekenhuis af. Ik vond het fijn voor haar, maar vreselijk voor mezelf omdat ik niet naar huis mocht! Natuurlijk ben je blij met bezoek in het ziekenhuis want je concentreren op een boek is er niet bij. Ook een tv serie volgen of film lukt niet wat er moet natuurlijk ook tussendoor een controle worden uitgevoerd. Maar het nare van bezoek krijgen, is dat ze weer naar huis gaan en ik niet mee mocht. Ik voelde me vreselijk.
Ook de praktische zaken zoals ondergoed en andere kleding die niet meer paste moesten worden opgelost. En ook al doen ze nog zo hun best. Als je er niet bij bent, komen ze toch vaak met kleding terug die simpel genoeg niet past! Erg frustrerend allemaal. En de leuke zwangerschaps-spijkerbroeken die ik gekocht had, die lagen niet lekker op bed. Het zijn kleine dingen bij elkaar die het leven in het ziekenhuis op bedrust niet makkelijker maken. Gelukkig waren daar de dames op Facebook en hadden we wat te kletsen en te lezen. Sommige schreven echt geweldige blogs en hadden de meest praktische tips opgedaan tijdens hun eigen zwangerschap. Deze waren erg welkom.
Lees verder: “Deel 4: Wachten tot de bom barst” (beschikbaar vanaf morgen 7:00, 11 december)
Voor meer informatie: Support and information for Families about Selective Reduction (MFPR) & RFA (engels)
Deze blogs zijn anoniem om onze kindjes te beschermen tegen negatieve reacties op onze keuze. Hopelijk heeft u daar begrip voor en houdt u daar rekening mee.
