Wat is het toch een wonder.
Zwanger zijn, kindje(s) die groeien in je buik. Dan even door de zure appel bijten tijdens de bevalling die je meteen vergeet wanneer ze je prachtige kindje onder de smurrie op je borst leggen. Je huilt van geluk, je partner kust je en je geniet van je eerste momenten als mama.
Dat is wat ik me had voorgesteld toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Dat was het moment waar ik tranen van in mijn ogen kreeg bij films en dat was het moment waar ik zo naar uitkeek!
Bevallen? Nee joh ik ben pas 31 weken zwanger, dat kan nog niet!
Ik had een prachtige zwangerschap! Ik was ondanks de dubbele hormonen van de tweeling nooit misselijk. Ik was niet bepaald mobiel meer, maar ach dat nam ik maar voor lief! Ik genoot van mijn dikke enorme buik.
Op een avond, zoals alle andere, nam ik een lekker warme douche, zodat ik hopelijk snel in slaap viel. Dat was niet zo gemakkelijk met mijn buik. Ik was 31 weken zwanger en moest de volgende dag vroeg uit bed voor een afspraak bij de gynaecoloog. Eenmaal in bed lag ik wat te draaien. Ik kon mijn draai nog minder vinden dan anders. Een raar gevoel in mijn buik hield me uit mijn slaap. Ik ging plassen, en nog eens en nog eens en toen.. bloed. Shit! Wat is dit? Ik heb mijn moeder gebeld die me adviseerde het ziekenhuis te bellen. Nee mam het is al 2 uur ’s nachts! Op aandringen van mijn vriend dan toch maar gebeld. Mevrouw u moet nu meteen komen voor controle! “Ohw? Uh nu? Ja oké dan maar.” Mijn tas (die nog maar half gepakt was) liet ik staan. Ik kom na de controle naar huis en moet het waarschijnlijk rustig aan doen. Eenmaal in het ziekenhuis stond er al een gynaecoloog klaar. Hij had niet lang nodig voor hij zei: ‘Mevrouw u heeft 3 cm ontsluiting. Ik bel een ambulance om u nu direct naar Utrecht te brengen.
U bent nog geen 32 weken zwanger, dit kunnen wij hier niet.’ Hierop vroeg ik waarom ik naar Utrecht moest en of het handig was dat mijn vriend ook bij de afspraak was, want dan belde ik hem even. Het drong totaal niet tot me door tot de arts zei: ‘Mevrouw u moet uw vriend bellen, u gaat bevallen!’ Bevallen? Nee joh ik ben pas 31 weken zwanger, dat kan nog niet! En of het kan…… Het ging gebeuren.
Eenmaal in Utrecht 6 cm ontsluiting. De verwachting was dat ze er binnen het uur zouden zijn. Gelukkig viel het nog stil, zodat de longrijping bijna 48 uur kon inwerken. Twee dagen later waren ze er wel. Was de bevalling een zure appel? Nee het was een hel omdat ik wist dat dit iets slechts voor mijn jongens betekende. Kreeg ik ze onder de smurrie op mijn borst? Nee, ze moesten meteen mee met een team kinderartsen en ik heb ze niet eens mogen zien. Uren later mocht ik eindelijk een bezoekje brengen aan mijn kleine mannen die op een aparte afdeling in een veel te grote pamper in een glazen kastje lagen. Al moest ik goed kijken want ik zag voornamelijk heel erg veel slangen die allerlei rare piepjes veroorzaakten. Mijn partner.. die ging met de jongens mee terwijl ik leeggeroofd en alleen achterbleef..
Geen kus, geen geluk en geen kindjes. De tranen waren er wel, maar niet van geluk……
Geschreven door een mama die graag anoniem wil blijven…..
Op 17 November is het weer Wereld Prematurendag! Het hoogtepunt van de Week van de Vroeggeboorte, die we op 13 November om 13:10 aftrappen op het Stationsplein in Rotterdam! Ga nu naar www.wereldprematurendag.nl voor alle informatie en activiteiten!
