Dit is onze Cleo, 5 weken oud in haar couf. Ze past nog bijna in de hand van ons pap. Naast ernstig prematuur werd ze ook dysmatuur geboren, dat wil zeggen met een te laag geboortegewicht. Tegenwoordig is ze even groot als haar tweelingzus Reza, hartstikke in de ‘curve’. Vorig jaar sloten we het follow up programma af in het Maxima Medisch Centrum waar ze in week 29 hun vroege leven begonnen op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Ze zijn kerngezond, en lijken op enkele dingetjes na geen gevolgen te ondervinden van hun vroeggeboorte.
Trauma
Inmiddels kan ik hier goed over praten en is sinds 2,5 jaar de lading van het trauma af. Ik had erg veel moeite met zwangerschappen, baby’s, piepjes (op de IC), én, en dat vind ik nog het allerergste… ik heb nauwelijks herinneringen aan mijn zwangerschap en hun eerste 2 levensjaren door de gevolgen van het heftige HELLP-syndroom wat me bijna mijn en hun leven kostte.
Als kinderen (veel) te vroeg worden geboren is het bijzaak dat je geen verlof meer krijgt, de kamer niet meer kunt inrichten en niet zelf de spullen bij elkaar kunt verzamelen. Het is ook niet erg dat je geen kraambezoek kan ontvangen, en niet zelf kunt beslissen wanneer je je kinderen kan zien omdat je te zwak bent. Het geeft ook niet dat je bijna moet lachen als je moeder in september voorstelt om beschuit met muisjes te serveren op het Welkom Thuis feest. Niet omdat ik zelf altijd een beschuit met kaas bestel omdat ik niet van muisjes houd, maar omdat het feestelijke gevoel totaal ontbreekt. Cleo moest 2000 gram wegen om haar mee naar huis te krijgen. Maar ze bleef maar hangen op 1820 gram.
Naar Huis
En toen waren we het zat en zeiden we: Jammer dan, we nemen haar mee. Het is klaar, we willen nu echt naar huis. De arts zag onze wanhoop, liet zijn blik rusten op onze betraande ogen, verliet de kamer en kwam terug met het goede nieuws. Hij zou Cleo nog een keer grondig onderzoeken en dan zou ze, onder onze verantwoording mee naar huis mogen. Nog nooit was ik zo blij.
Wat wel een onuitwisbare indruk maakt is dat je het hele proces niet meer over kan doen. En je bent machteloos. Er werd me verteld dat bevallen mijn enige medicijn zou zijn, maar ik wist ook dat één dag in de buik staat voor vijf dagen in de couveuse. Dus de druk was groot en de pijn ondraaglijk. Toen bleek dat ik onder bevallen iets anders verstond dan een keizersnede, maar ik was veel te zwak om nog natuurlijk te bevallen. Een sectio met minimale verdoving (omdat mijn longen bijna uitvielen) was de enige manier, ik moest borstvoeding geven (wat ik helemaal niet wilde), en de talloze momenten dat je bij de couveuse zit na een dip of na slecht nieuws… de onzekerheid over of de ‘bouwpakketjes’ hun geboortegewicht wel binnen de gestelde tijd zouden bereiken. Onbeschrijflijk zwaar was dat.
BLOG
Ten tijde van mijn ziekte en de geboorte hebben Twan en ik een blog bijgehouden. Deze werd destijds door veel belangstellenden gevolgd en het was een perfecte manier om iedereen op de hoogte te houden. Want iedereen leefde mee. Nu zijn onze prachtige meiden naar de bovenbouw gegaan, en heb ik ze het boek beloofd met de start van hun levensverhaal. Het is soms taai met de foto’s erbij, maar het viel me ook op hoeveel ik al niet meer wist. Dat is indrukwekkend. Daarom heb ik besloten om de blog opnieuw te gaan plaatsen, een keer. Om het voor altijd vast te leggen.
Wereld Prematuren Dag gaat niet alleen over de vroeggeboorte of het onderzoek naar prematuriteit. Het gaat ook over de invloed op het gezin (want we hadden ook drie andere kinderen die aandacht verdienden), het lijntje tussen leven en dood, het zoeken naar heling en balans, en het weten dat voor veel mensen de kraamtijd geen kraamtijd is, maar een traumatische tijd van onzekerheid en angst. Elke dag worden er alleen al in Nederland 48 kinderen te vroeg geboren. Ik ken ouders wiens kinderen ernstig beperkt zijn, en ik ken ouders die hun kindje zagen sterven. Daarom is het belangrijk om er even bij stil te staan.
Dit stuk is voor alle papa’s, mama’s, verzorgers, broertjes, zusjes, opa’s en oma’s die te maken hebben of hadden met vroeggeboorte.
Dat AL onze kinderen vooral groot mogen worden in hun hart.
Babz Verhoeven
