BLOG: Ik ben overprikkeld, mama. Help me!

“Het is onvermijdelijk dat deze baby die de prikkels van de omgeving nog niet goed aan kan snel overprikkeld raakt.” 

Véél te vroeg was ik daar dan…..

Wat vond ik het leuk om jullie te ontmoeten! Eigenlijk had ik nog een aantal weken in mama’s buik moeten zitten. Cruciale weken, weken die ik nog nodig had om te groeien en bloeien.. Ik werd uit mama’s buik gehaald, zo plots. Daar zag ik opeens fel licht en drie paar handen aan mijn lijfje. Ik werd door elkaar geschud, ik moest zo snel mogelijk warmte hebben. Een rare deken over me heen, een kap op m’n neus.. Enge mensen die allemaal aan het praten waren. Stemmen die ik niet herken, waar is papa’s stem? Mama’s stem? Waarom herken ik niemand?

Geschreven door Caithlyn, namens haar zoon.

Ik probeer te huilen, maar het lukt niet! Mijn longen zijn niet sterk genoeg. Het kapje is niet goed genoeg. Weer komen al die handen, een gezicht komt dichtbij. Een klein slangetje komt op me af, het moet mijn tere lijfje in. Ik ben niet sterk genoeg om zelf adem te halen, een machine moet het voor mij doen. Ik moet rusten en aansterken en hopelijk mag ik het later nog een keer zelf proberen.

Ik krijg een couveuse, mijn nieuwe thuis. Het voelt alleen niet als thuis, ik hoor mama’s hartslag niet. De warmte is weg, de geborgenheid is weg. Ik kan geen rondjes draaien en mama’s buik schoppen tegen papa’s hand. Daar is mama! En papa! Maar ik mag niet naar ze toe. Ik moet in mijn huisje blijven, zonder mama.

Mijn bedje is niet zacht, het doet zeer aan mijn lijfje. Ik wil slapen, rusten.. Maar ik voel weer een paar handen. Koude handen van de verpleegkundige. Ze doet zo haar best om zo goed voor mij te zijn, maar het kost te veel energie. Ik voel te veel om te rusten. Eindelijk is ze klaar en ik voel de rust terug komen. Abrupt word ik weer wakker gemaakt! De deurtjes gaan open, vier handen komen op mij af. Het zijn de artsen die mij moeten prikken. Een naaldje moet in mijn armpje, ik krijg een infuus. Ik lig zo lekker en au! Ik probeer te huilen van de pijn, maar het lukt me nog niet. Ik ben nog steeds niet sterk genoeg om van me te laten horen.

Pas jij jouw profielfoto ook aan op Facebook voor Wereld Prematurendag? Klik dan hier.

Ik schrik wakker, ik hoor iets. Is dat mama? Tuuttuuutuut.. Het is het alarm van het buurjongetje! Een alarm gaat af, heel hard. En allemaal mensen rennen voorbij mijn huisje. Geschreeuw, paniek. Wat hoor ik allemaal? Ik kan het niet aan.. Ik wil huilen, maar het lukt niet! Ik schiet in de stress, mijn hersentjes vergaten het signaal om te ademen, ik hoor ook zoveel. Mijn zuurstof daalt, mijn hartslag daalt. Nu gaat mijn alarm af, tuuttuuttuuuttt. Mama schreeuwt help! Papa rent naar de verpleegkundigen voor hulp, daar komt iemand. De deurtjes gaan hard open, ik schrik en ik adem weer. Ik ben moe. Ik wil slapen, rusten, aansterken.

Maar daar komen weer die handen.. Ik krijg voeding, wel een hele ML. Door mijn sonde heen, maar de verpleegkundige moet wel weer in mijn huisje zijn. De deuren gaan open, m’n hartje springt. Ik schrik wéér wakker. Weer geen rust. Ik hoor en voel weer te veel. Mijn maagje wordt gevuld, het doet wel een beetje zeer. Ik heb geen honger meer, maar ben wel heel moe. Ik ga slapen.

Ik kan een beetje mijn oogjes open doen. Ik zie daar een schim, ik zie niet wat het is, wie het is. Maar ik ruik mama. Ik lig op mama’s borst! Wat is het fijn! Zo warm, haar hartslag.. En de mooiste schim die ik ooit gezien heb. Wat is het lekker, ik ontspan.. Ik ga slapen. Plots voel ik koude handen! Ik schrik, ik word opgepakt en terug gelegd in mijn huisje. Mama? Ik lag net zo rustig. Het is al zo druk. Weer kan ik niet slapen.

Ik ben overprikkeld, mama. Help me! Er is zoveel gebeurd, ik moet het verwerken.

En dit gaat zo, tot ik eindelijk naar huis mag en er geen vreemde handen meer aan mij zitten. Eindelijk rust, mijn eigen bedje. Ik moet daar aan wennen.. Het voelt anders, de geur is anders, de geluiden zijn anders.. Ik snap het niet. Wat is dit? Waar ben ik? Ik huil. Ik wil papa, of mama. Dichtbij hen, ik vertrouw jullie. Ik word opgepakt, papa kijkt me aan. Ik voel zijn borst en ik val in slaap. Ik word wakker in mijn eigen bed, ik krijg voeding en ik word aangekleed. Ik hoor beneden allemaal stemmen. Ik ken die stemmen niet, wie zijn dit? Mama’s vriendinnen. Allemaal heel lief, maar ik kan het niet zo goed aan om zoveel te horen.

Wat is die geur? En die geur? En die.. Waaaa, hard gelach! Ik schrik. Help, ik weet het niet. Ik begin te huilen. Ik wil mama, waar is mama? Ik word opgepakt, oh houd me stevig vast. Wat ruik ik? Dit is niet mama.. Ik houd me stil, ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik kijk om mij heen, mama’s vriendin zegt: bij mij is ie rustig hoor! Ik ga slapen, ik doe mijn ogen dicht.

Ik word weer wakker, het is stil. Iedereen is weg. Rust. Maar ik voel geen rust. Wat is er gebeurd? Ik werd vastgehouden door iemand die ik niet ken… Die sterke geur die zo stonk, die stem die veel te hard was.. Help! Ik huil. En huil. En huil. Uren achtereen, ik kan het niet verwerken. Wat is er toch met mij gebeurd? Help mij, houd me goed vast. Loop rondjes, wieg me, praat tegen me.. Laat me weten dat het goed is. Na drie uur word ik moe en val ik in slaap bij papa.

Ik ben nu alweer 6 maanden oud. Het gaat heel goed met mij.. ik lach, ik pak speeltjes vast en ik krijg al hapjes. Ik ben gewend aan thuis, aan mama en papa.. Broertjes en zusjes. Ik kom om 7 uur mijn bed uit en ga er om half tien weer in. Om 9 uur werd ik in de maxi cosi gezet. Ik vind die riempjes niet zo fijn dus ik moet even van me laten horen. Mama voelt al aan mij dat ik niet zo lekker in mijn vel zit, dat ik het eigenlijk niet aan kan. Ze belt oma op om af te zeggen. Mama wordt verdrietig, wat is er aan de hand? Ik geef een gil.. Ik voel spanning en ik voel me niet goed. Mama werd niet begrepen toen ze vertelde dat ik het niet aan kon.. “Hij is al 6 maanden! Het gaat toch goed? Hij is gezond.. Het is zo erg niet hoor, doe niet zo raar en kom gewoon naar het feestje. Stel je niet zo aan, leef in het nu en niet in toen!”

Ik miste rust en regelmaat wat ik zo nodig had en nu echt nodig heb.

We zitten in de auto en gaan naar oma toe. Ik zie daar opa! Wat leuk! Ik lach. Ik herken opa’s stem en vind het fijn. Al snel komt er nog iemand kijken.. Verderop is er hard gelach en kinderen die luidruchtig spelen. Ik word stil, ik wil bij mama blijven, dicht tegen haar aan. Waar is de doek? Ik vind de doek zo fijn. Oma komt aangerend en trekt me zo uit de maxi cosi! Ik vind het fijn om haar weer te zien, maar het is zo druk. Ik lach oprecht naar oma. Al snel wordt het drukker en ik word stiller. Ik red het niet meer.. het gelach, geschreeuw, gespeel, andere handen. Het wordt me te veel. Ik begin te huilen. Heel hard! Mama schrikt en knuffelt me snel. Mama, eindelijk, daar ben je! Ik huil nog steeds, ik kan het niet aan. Ik wil slapen, rusten.. We gaan weer de auto in naar huis en ik val in slaap door het rijden. Eindelijk.

Thuis word ik weer wakker, het is stil. Mijn eigen huis, bedje, geur, geluid. Ik voel me veilig dus ik schreeuw. Ontroostbaar hard, ik huil zo hard. Ik ben overprikkeld, mama. Help me! Er is zoveel gebeurd, ik moet het verwerken. Jouw geur helpt me en ik word rustiger. Papa neemt me over en ik val in slaap. Ondertussen zijn we vier uurtjes verder en is het al midden in de nacht. Ik was zo moe, ik hoorde zoveel.. Wanneer kan ik nou echt rusten? Ik moet al zo veel leren en groeien. Ik hoor niet één ding als ik op visite ben, ik hoor alles! De hond die buiten staat te blaffen, de wc die door spoelt. Alle stemmen, muziek, apparatuur en alle kindjes.. Alles komt tegelijk binnen.

Lieve oma, opa, vrienden.. Familie.
Ik houd van jullie allemaal. Ik vind jullie allemaal zo lief en fijn om bij jullie te zijn. Maar ik houd van rust, regelmaat. Ik kan nog niet zo veel. Ik kwam te vroeg ter wereld.. Die cruciale weken in de buik heb ik gemist. De laatste weken die eigenlijk mijn hersenen nodig hadden om te ontwikkelen. Ik miste de rust en regelmaat in de buik en de periode dat ik moest rijpen. Mijn hersenen rijpen door rust en weinig prikkels. In mijn slaap ontwikkelen mijn hersenen het beste. Maar door het ziekenhuis heb ik veel te veel prikkels gekregen. Ik kon het niet verwerken en nu nog steeds niet. Al dat licht, geluid, gevoel, vasthouden, geuren, mensen.. Ik miste rust en regelmaat wat ik zo nodig had en nu echt nodig heb. Ik heb de tijd nodig, lieve opa. Gun me dat en je zult zien dat ik een heel vrolijk tevreden kindje zal zijn!

Lees Ook:
Wat is overprikkeling
vrijdag 17 november: Wereld Prematurendag

Bestel nu hier ons awareness polsbandje!