In de eerste blog (Deel 1: Het prille begin) heb je kunnen lezen hoe wij er achter kwamen, dat er een vierling in mij groeide. En hoe we tot de beslissing kwamen, dat we hier niet meer door konden gaan omdat mijn gezondheid voorop stond.
Zwangerschap: een onvoorspelbare achtbaan, geschreven door een Mama, Deel 2.
We moesten een maand wachten totdat ze gynaecoloog de reductie wilde doen. Bij twaalf weken zou er meer duidelijkheid zijn of ze allemaal gezond waren en dan konden zij de goede keuze maken. Dus de volgende weken stonden in het teken van bedrust, een beetje bewegen in en om het huis. Er werd boven nog even een wc gerealiseerd, want je moet er toch niet aan denken dat je vier keer per nacht de trap af moet om te plassen. (De ZZP-er en vader van vier volwassen kinderen wist niet zo goed wat hij van mij moest denken, ik lag in bed, zette koffie voor hem, lag op de bank en zag er niet uit. Totdat ik hem toch maar vertelde wat er aan de hand was. Zijn reactie:” HUH? Jeetje mina! Nou dat is niet mis zeg! Ja, dan snap ik wel dat je zo ziek bent. Wat moet jij je vervelend voelen!”) Mijn man was iedere dag huiverig voor de toestand waarin hij mij aantrof, want de pijnklachten waren tussen 15.00u en 18.00u het hevigst, geen idee waarom! De dag stond in het teken van overleven. En het afspeuren van marktplaats naar tweeling kinderkamers, want tweedehands is ook prima en het zou allemaal nog duur genoeg worden met twee baby’s om voor te zorgen.
In veel gevallen komt een kindje ‘onaangekondigd’ te vroeg ter wereld. Maar in een aantal gevallen zijn de risico’s aanwezig door zwangerschapscomplicaties. Maar hoe gaat het als je meerdere van deze complicaties hebt en al vanaf het prille begin van je roze wolk afgeschopt bent? Over zo’n soort zwangerschap gaan deze blogs.
Na twaalf weken hadden we eerst een controle afspraak, alle vier de kindjes werden opgemeten en ook helemaal bekeken. Alle vier gezond en even groot. Het was wel een klus want geen van de wilden stil liggen natuurlijk! De gynaecoloog die bij de echo aanwezig was zei: de twee kindjes die samen in één vruchtzak zitten is het grootste risico i.v.m. Tweeling Transfusie Syndroom omdat deze kindjes dezelfde placenta en dus ook bloedsomloop delen. Het leek erop dat de andere twee kindjes ieder een eigen placenta hadden.
De dag erop kwamen we terug voor de ingreep, deze stond gepland aan het einde van de ochtend zodat de gynaecoloog, echografiste en verpleegkundige alle tijd hadden. Met betrekking tot de ingreep zal ik niet teveel ingaan, behalve dat de kindjes een injectie in het hartje kregen. Het is een emotionele en ook lichamelijke pijnlijke ingreep. Je voelt je machteloos en verdrietig, ook al weet je dat de kans groter is om de zwangerschap uit te kunnen dragen tot een levensvatbaar termijn. De verpleegkundige en arts waren erg lief en hielden me constant in de gaten, ik mocht pauzes inlassen en ook mijn man werd door de verpleegkundige voorzien van een glaasje water. Na de ingreep was mijn buik van streek en had ik lichte contracties. Ik kreeg wat om de boel rustig te krijgen en ook uitleg dat ik bloed of vocht zou kunnen verliezen dat dan uit de vruchtzak van de tweeling zou komen. De eerste twee weken is het spannendst zeiden ze. Er is een vier procent kans op een volledige miskraam bij een reductie of selectieve reductie ingreep. Ik mocht nog even gaan liggen in een andere kamer die niet in gebruik was in het begin van de middag. Na een klein uurtje durfde ik het aan om in de rolstoel naar huis te gaan.
De volgende dag kwam ik weer op controle in het ziekenhuis, dit keer zijn mijn ouders met mij mee gegaan. Daar kwamen we er met de echo achter dat er nog een kindje was overleden. De meest waarschijnlijke situatie is dus dat deze drie kindjes samen één placenta hebben gedeeld. Het is namelijk mogelijk dat twee vruchtzakken een placenta delen. Dit kindje heeft de injectie vloeistof naar binnen gepompt via de placenta. Dit was erg schrikken. Gelukkig was het onderste kindje nog in leven en reageerde goed toen ik mijn hand op de buik legde en was ook makkelijk in beweging te krijgen. Dus naar alle waarschijnlijkheid bestond de vierling uit een eeneiige drieling en een eenling. Zeker gezien het feit dat er van de onderste vruchtzak steeds wat dikkere wanden in beeld kwamen dan van de bovenste ‘eenling’ nemen we dit aan, maar helemaal zeker weten doen we het nooit.
Kindje één maakte het goed. Het was wel wat rustiger maar het hartje klopte netjes en reageerde op aanraking van de buik. Kindje één lag ook onderin de baarmoeder, dit was gunstig want dan was er minder kans op afvloeiing van de overleden vruchtjes. Deze zouden in de baarmoeder blijven zitten, het vruchtwater zou indrogen en ze zouden worden opzij en plat geduwd door de groeiende baby gezien deze kindjes alleen uit zacht kraakbeen en weefsel bestonden.
De twee weken die volgden stonden in het teken van rusten en om de drie á vier dagen naar het ziekenhuis voor controles. Alles bleef rustig en stabiel. De hormonen werkte langzaam uit en ik kon warempel weer wat meer nadenken en een mening geven ergens over. Maar het was een erg spannende en onzekere tijd. Maar het bleef rustig die weken.
Dus toen ik op zestien weken terug kwam voor de routinecontrole werd mij gevraagd of ik eventueel weer bij de verloskundige in de praktijk als patiënt wilde. Ik mocht zelfs thuis bevallen als ik dat wilde! Ik had daar zelf een hard hoofd in. Ik voelde me langzaam weer een beetje beter, en had energie om zelf te douchen en in de tuin te gaan zitten met een boekje over zwangerschap (niet dat het tot nu toe erg aansloot bij mijn situatie!). Ik wilde liever in het ziekenhuis blijven als patiënt. Samen met mijn man gingen we een middagje naar de winkelen in een woonwarenhuis om voorzichtig alvast ideetjes op te doen voor de kinderkamer. We kregen weer wat vertrouwen.
Dit vertrouwen bleek echter van korte duur toen ik ‘s avonds thuis stroompjes bloed verloor: wat was dit? Gelijk de spoedlijn van gynaecologie gebeld en we mochten direct komen. In het ziekenhuis bleek dat alles prima was met de baby. Maar mijn placenta lag over de baarmoedermond. Deze nieuwe complicatie zou de rest van mijn zwangerschap gaan beheersen.
Lees verder: “Deel 3: Uitzingen, zo lang mogelijk…” (beschikbaar vanaf morgen 7:00, 10 december)
Voor meer informatie: Support and information for Families about Selective Reduction (MFPR) & RFA (engels)
Deze blogs zijn anoniem om onze kindjes te beschermen tegen negatieve reacties op onze keuze. Hopelijk heeft u daar begrip voor en houdt u daar rekening mee.
