BLOG: De trotse tante van een Preemie

Rond de kerst van 2013 vertelde mijn grote zus dat ze zwanger was van haar eerste kind. Ik was ontzettend trots. Zij was de eerste in ons gezin die aan kinderen begon en we zaten dan ook met het hele gezin op een roze of blauwe wolk.

Vol onmacht keek ik haar aan. Ze was 26 weken zwanger dan kun en mag je nog niet bevallen, dacht ik!

Dat er iets mis kon gaan had niemand gedacht. Mijn zus was gezond en alles verliep zoals het hoort. We hebben zelfs nog een gezinsweekend gepland ter gelegenheid van het 30 jarige huwelijk van onze ouders naar Rome. Mijn zus was hier 25 weken zwanger en met wat aanpassingen was het een geweldig weekend. Het geluk wat wij toen samen als familie voelden was warm en niets leek dit geluk in de weg te staan.
Met datzelfde warme gevoel werd ik een week later wakker. Ik liep naar beneden en zag mijn moeder aan de keukentafel zitten. Voor mijn fijne gevoel kwam meteen zorgen in de plaats toen ik het gezicht van mijn moeder zag. Ik vroeg wat er aan de hand was en met tranen in haar ogen zei ze: ‘Je zus is opgenomen in het ziekenhuis, want haar vliezen waren gebroken’. Vol onmacht keek ik haar aan. Ze was 26 weken zwanger dan kun en mag je nog niet bevallen, dacht ik! Op 5 augustus was ze uitgerekend en het was nu nog maar 29 april. Het feit dat het eerder kon komen was nog geen moment in me op gekomen tot dit bericht. Langzaam heb ik het bericht tot me genomen en mijn vriend, broer en schoonzus geïnformeerd. Later die dag besloten zij eerder te stoppen met werken om samen te zijn en af te wachten op verder nieuws uit het ziekenhuis.

Ondertussen waren mijn ouders naar het ziekenhuis vertrokken en kregen we aan het einde van de middag het bericht dat ze de bevalling niet meer tegen mochten houden vanwege een infectie in de baarmoeder. Dit moet de nachtmerrie van iedere moeder zijn en ik maakte me enorm veel zorgen om mijn grote zus. Dezelfde avond is mijn kleine neefje geboren; hij woog slechts 725 gram.

Mijn kleine neefje

Mijn moeder was alle dagen in het ziekenhuis te vinden om mijn zus en schoonbroer te ondersteunen. Mijn zus had een spoedkeizersnede ondergaan en was hulpbehoevend. Na een aantal dagen zag mijn moeder er erg slecht uit door alle stress. Ik heb haar verplicht om thuis te blijven die dag en rust te pakken en heb haar taak als vanzelfsprekend overgenomen en ben naar het ziekenhuis gereden om te helpen bij alle kleine dingen zoals kolven, babyspullen regelen e.d.

De eerste dagen deed mijn neefje het verrassend goed maar dit werd snel anders. Er volgden weken dat zijn leven aan een zijden draadje hing. Infectie op infectie, volledige beademing en meerdere keren geïntubeerd. Hij lag aan twee grote infuuspalen en was beurs van de prikken van het infuus, door te weinig plek had hij zelfs infusen op zijn hoofdje. Zelfs de artsen zeiden dat ze bang waren dat mijn neefje niet het einde van de week zou halen omdat hij zo ziek was. Hierdoor werd ieder bezoek bijzonder, ik was intens blij dat ik naar hem in zijn couveuse kon kijken; tegelijkertijd had ik een koud en leeg gevoel als ik weg ging omdat ik niet wist hoe het af zou lopen. Het meeste schrok ik nog dat hij op de NICU gereanimeerd is. Zo klein en tenger en dan al reanimeren, wat knap dat ze dat kunnen en dat hij er nog steeds is. Die informatie kwam nog harder binnen en ik dacht ‘het kan dus echt ieder moment voorbij zijn’. Iedere dag ging voorbij met zoveel zorgen, maar ook iedere dag werd ik een stukje trotser op mijn neefje omdat hij zo hard vocht.

Mijn zus en schoonbroer verbleven al die tijd in het Ronald McDonalds huis en ik steunde ze waar ik kon. Zo bracht ik bij elk bezoek magnetronbakken met verse maaltijden mee zodat zij daar niet hoefde te koken en ving ik hun hond op. Het waren kleine dingen maar het voelde fijn om iets voor hen te doen. De laatste weken op de NICU ging het steeds beter met mijn neefje en na acht weken mocht ik met mijn hand in de couveuse in. Ik kon zijn ademhaling voelen op zijn buikje, het was zo bijzonder. De werking van zijn maag was door alle infectieziektes totaal gestopt en kwam gelukkig vanzelf weer op gang. Na 11 weken op de NICU mocht hij overgeplaatst worden naar de kraamafdeling van ons plaatselijke ziekenhuis. Dit was een grote mijlpaal en we waren allemaal heel trots. Hij heeft hier hard zijn best gedaan om aan te sterken en drie maanden na de geboorte kwam eindelijk het moment dat ik als trotse tante mijn neefje vast mocht houden. Wat een geweldig gevoel was dat. Ik had vanaf zijn geboorte al van dit moment gedroomd. Na vijf weken in het plaatselijke ziekenhuis mocht hij op 13 augustus naar huis en was hij 3000 gram. We vonden hem echt een reus, wat hij in vergelijking met andere baby’s natuurlijk niet was.

En nu 2,5 jaar verder is mijn neefje een ontzettend ondeugende maar oh zo leuke peuter die vol zit met levenslust. Hij is (bijna) altijd vrolijk en ik heb echt het idee dat hij geniet van het leven. Toch laat zijn vroeggeboorte nog veel sporen na. Hij heeft eetproblemen en heeft wekelijks fysiotherapie nodig gehad. Sinds september 2016 gaat hij drie keer per week naar een therapeutische peutergroep waar hij twee keer per week logopedie en ergotherapie krijgt en onder behandeling is bij een diëtist en orthopedagoog. Mijn zus en schoonbroer zijn hartstikke blij dat hij er nog is, maar dat staat los van het feit dat ze het zwaar vinden dat hij deze hulp allemaal nodig heeft. Ik ben trots op hem en zijn ouders! Ik als tante ben bovenal gewoon hartstikke blij dat ik zo’n lief, grappig en leuk neefje heb gekregen en ben trots op zijn ouders. Al komt zijn ontwikkeling misschien niet helemaal op hetzelfde niveau als zijn leeftijdsgenootjes; het belangrijkste is dat hij gelukkig wordt. En dat is hij op dit moment zeker!

Zondag 17 november: Wereld Prematurendag