BLOG: Van een klein visje tot een baby

Op 15 april 14.15 uur 2016 veranderde mijn hele wereld.

Ik zag je hartje voor het eerst kloppen en hoorde van de verloskundige dat je helemaal warm tegen mama aangeplakt ligt. Mama en papa schrokken zo erg, er zat gewoon echt een klein mensje, een baby in mijn buikje. En sindsdien mocht ik je zien groeien. Je veranderde van een kleine visje in een prachtige baby en wat is het wonderbaarlijk geweest, om je zo te zien groeien elke keer wanneer ik je zag verscheen er een glimlach op mijn gezicht. En met 7 weken voelde mama je bewegen het leek net alsof je een feestje gaf. Haha, zo klein en toen al zo druk, net als mama. En dat werd gelukkig met de dag

Geschreven door Kimberly, mama van Matheo*

Met elf weken kwam ik op de eerste hulp terecht en zagen ze op de echo een kleine bloeding, maar er was gelukkig niets aan de hand, je was lekker aan het spelen en bewegen. En sindsdien ging het perfect; op elke echo was je met je voetjes aan het trappelen, zo prachtig om te zien. 10 Juni 13.47 2016 met vijftien weken, haalde de verloskundige een apparaatje erbij om je hartje te kunnen horen. Nou wat was dat een klus, je was zo druk heen en weer aan het dansen, dat we je hartje niet goed konden horen. Gelukkig werkte je op een gegeven moment mee en konden we je hartslag horen… helemaal perfect! 154 slagen per minuut. En we mochten bij de receptie direct een afspraak maken voor de 20 weken echo en deze vond plaats op 20 juli om 11.20.We waren met zijn alle eigenlijk stiekem heel benieuwd of we een jongetje of we een meisje welkom mochten heten, maar in plaats daarvan kregen we te kampen met een storm van chaos en verdriet. Mama kwam heel erg blij en nerveus aan bij de afspraak. Het blije gedeelte veranderde in verdriet en wanhoop. Ik kreeg namelijk te horen dat je veel te klein was voor mijn zwangerschapsduur en waar ze het meest bezorgd over waren dat was mijn placenta die was namelijk veel te dik, meer kon de vrouw ook niet aangeven en ze wilde me z.s.m. doorverwijzen naar het Erasmus ziekenhuis. En ik wilde graag weten ik een jongetje of meisje in me buikje had zitten. En de verloskundige vertelde mij dat je een jongetje bent… Nou wat moest mama hard lachen, want ik was er zo verzekerd van dat je een meisje zou zijn.

25 Juli heb ik een herhaling moeten ondergaan van de 20 weken echo. Ze zagen dat je inderdaad veel te klein was en ze maakte zich hele erge zorgen over de placenta die was heel erg dik. Ze stuurde me direct naar een kamer voor een vruchtwater punctie, want het kon een chromosoom afwijking zijn. Mama wilde het natuurlijk meteen doen voor jou om te kijken hoe het met jou gaat. Het kon nog bijdraaien op de placenta na, maar alsnog wilde ze jou en mama goed in de gaten houden. Dus we werden we verder onder controle genomen door het ziekenhuis.

Niet pluis

3 Augustus zou ik een afspraak hebben in het ziekenhuis, zodat ze jou en mama goed konden onderzoeken. 2 Augustus werd ik wakker rond 11 uur met een kleine bloeding en toen wist mama, dat er iets niet pluis was en is ze direct naar het ziekenhuis gegaan. Eén van je lieve oma’s die heel veel van je houdt ging ook met me mee. En in het ziekenhuis zagen ze dat mijn baarmoeder zich aan het klaarmaken was voor de bevalling!!! Mama dacht BEVALLING?????? Ik ben 22 weken en 5 dagen zwanger. Je hoort nog een aantal maandjes in me buikje te groeien. Ik raakte lichtjes in paniek maar wilde dit niet uiten, want wat ik voel dat voel jij ook. Mama probeerde dus zo rustig mogelijk te blijven.

Iedereen kwam ons in de middag nog bezoeken en mama had zich nog vol gepropt met veel aardappelpuree.

Ze wilde ons graag in het ziekenhuis houden. Ondertussen was het al avond en waren je twee lieve oma’s (mijn moeder en haar zus) er en je papa. En papa mocht gelukkig bij ons slapen op de kamer. De volgende ochtend 3 augustus werd ik rond 6 uur wakker waarbij de bloeding weer begon en papa de verloskundige er direct bij haalde. Ze gaf mama een weeënremmers en haalde een gyneacoloog erbij die nog geen ontsluiting voelde!!! Begin van de middag had mama een echo en was je weer lekker aan het trappelen en was je een beetje lui en toen gaf de lieve gyneacoloog aan dat je het heel goed doet maar het super moeilijk hebt je was letterlijk aan het proberen te overleven in mama buikje..

De placenta en navelstreng waren er zo slecht aan toe, je kreeg niet genoeg zuurstof binnen en voeding terwijl je dit juist graag wilde. Je had te weinig ruimte. De gyneacoloog gaf aan dat hij alles zo natuurlijk mogelijk wilde laten lopen, want mama had teveel bloed verloren haar hb was van 8.3 naar 4.1 in anderhalve dag gezakt door de grote bloeding van 19 cm lang. En als ze weeënremmers zouden geven zou mama het ook niet overleven. Dit kwam heel hard aan. Er was nog geen teken van, dat je wilde komen of dat er iets aan de hand was. Iedereen kwam ons in de middag nog bezoeken en mama had zich nog vol gepropt met veel aardappelpuree. In de avond begon het bloeden nog heftiger te worden en kreeg mama opeens hevige buikpijn en ja hoor het waren weeën.

Ik werd direct in bed gelegd en vanaf toen ging alles razend snel.. rond 9 uur begonnen de weeën en rond 12 uur half 1 braken de vliezen van mama. Mama kreeg allerlei infusen voor vocht en omdat ik veel bloed verloren had en zou verliezen. Niet veel later moest ik persen en op 4 augustus om 02.07 in de nacht werd je geboren mijn prachtige mannetje van 300 gram mijn kleine mannetje genaamd Matheo Kanavan.. ik heb in mijn leven nog nooit zoveel liefde gevoeld! Jeetje zoveel liefde en ook een soort oerkracht, wat er samen met jou tevoorschijn is gekomen. Je bent zo mooi en zo klein je lijkt sprekend op je vader van je oortjes tot je voetjes!!! Mama was zo van streek en schreeuwde waarom je oogjes maar niet open gingen.. het drong niet helemaal tot mama door wat er aan de hand was..

Afscheid

Nu vijf maanden later eigenlijk nog steeds niet helemaal. 5 Augustus hebben we met zijn alle met heel veel pijn moeite en verdriet afscheid van je moeten nemen met de nadruk op moeten. Tot de dag van vandaag begrijp ik niet waarom ik je niet gewoon in mijn armen kan sluiten en is het gemis aanwezig maar ik weet zeker dat het gemis altijd zal blijven.

Helaas stopte de chaos niet voor my. 4 september kreeg ik gelukkig te horen dat alle testen die er gedaan zijn voor mijn zoontje goed waren er was totaal geen chromosoon afwijking te vinden! Zoals wij al dachten.. Het lag aan mij! En dat klopte ook ik bleek een zeldzame placenta afwijking te hebben genaamd Chronische Histiocytaire Intervillositis (CHI) (zie ook deze link (Engels)). Dit houdt in dat mijn lichaam “allergisch” is voor het zwanger zijn en het dus allemaal wilt afstoten. Dit heeft veel gevolgen voor mijn volgende zwangerschap het kan namelijk terug komen en die kans is 50 tot 80 procent. Met een grote kans op verlies van je kind. Dit keer had het ook te maken met de afwijking maar 60 procent met de vruchtwater punctie, die ik heb moeten doen van het ziekenhuis. Mijn placenta lag er namelijk voor en daar hebben ze door heen moeten prikken, wat de bloeding veroorzaakte en waardoor de placenta het vervolgens opgaf. Anders was de kleine niet met 22 en 5 dagen geboren maar waarschijnlijk later. En waren jouw overlevingskansen veel groter…..

Het gemis zal nooit weg gaan net als mijn liefde voor jou, mijn engeltje.

You will always be mine, baby
We did not say goodbye
We just said goodnight
Now you are my little shiny star
I promise we will meet soon

Kimberly

Ik wil graag geld inzamelen voor het Sophia kinder ziekenhuis (Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam), zodat er meer onderzoek gedaan kan worden naar CHI.

https://www.doneeractie.nl/superhero-matheo/-239