Zwangerschap: een onvoorspelbare achtbaan, geschreven door een Mama, Deel 1.
Na een half jaartje proberen bleef de ongesteldheid uit. Toch maar eens een testje doen en toen deze gelijk begon te verkleuren wist ik het wel. Zwanger! Spannend zo’n eerste keer! En daarom voelde ik me ook zo moe en belabberd. En dat belabberde gevoel bleef aanhouden en er kwamen hevige buikpijnklachten bij, het werd zo erg dat ik al met zes weken de eerste echo had bij de verloskundige. En de stagiair had haar primeur te pakken, want ze zag haar eerste tweeling. De dames waren voorzichtig enthousiast, ik moest vooral even bij komen. En ik zou dus doorverwezen worden naar het ziekenhuis voor de verdere begeleiding. Maar ik mocht in de tussentijd altijd bellen als er wat was. Dus in het weekend dat daarop volgde vertrouwde ik het niet, ook mijn man en moeder waren er niet gerust op en gingen we weer naar de praktijk. Om te kijken of er niks ergs aan de hand was, die pijn kwam toch niet van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die er ook nog bij verstopt zou zitten? Dus hup weer op de tafel, bij deze echo kwam een derde hartje in beeld. Een drieling? Gelijk gaan er allerlei dingen door je hoofd: dat past niet in onze auto, en in ons huis ofwel? En vooral kan dat eigenlijk wel in mijn buik groeien? Bij een ander ziet het er schattig uit, maar we werden wel met de neus op de feiten gedrukt, kunnen we dat wel? De verloskundige schatte ons goed in en ging bellen. We konden direct door naar het ziekenhuis zodat ze daar nog eens goed zouden kijken. En ze zei tegen ons: “ze zullen ook gaan vragen of je dit ziet zitten en of je dit verder zo wil laten groeien”. In het ziekenhuis zag alles er netjes uit, behalve met het aantal, was de gynaecoloog zeer tevreden. Ik zou een oproep krijgen voor over twee weken dan was ik acht weken zwanger. Bij problemen en vragen mochten we altijd bellen.
In veel gevallen komt een kindje ‘onaangekondigd’ te vroeg ter wereld. Maar in een aantal gevallen zijn de risico’s aanwezig door zwangerschapscomplicaties. Maar hoe gaat het als je meerdere van deze complicaties hebt en al vanaf het prille begin van je roze wolk afgeschopt bent? Over zo’n soort zwangerschap gaan deze blogs.
In deze twee weken kon ik niks, de dag bestond uit: slapen, opstaan en dan op de bank liggen, pijn lijden door de groei-explosie in mijn baarmoeder en vooral voor me laten zorgen. Jeetje, wat kan een mens ziek zijn, de hormonen vloerde me. Iedere avond aan het einde van de dag was ik blij dat de dag er op zat. Bij acht weken zwangerschap melden we ons weer op de PreNatale Diagnostiek. Er zaten drie personen op me te wachten, een echografiste, een stagiair en een verpleegkundige. Alle drie zagen ze er capabel uit, maar ook zeer vriendelijk. De echografiste begon met de echo en keek een paar keer goed en keek me toen aan: “mevrouw, meneer, ik ga even mijn collega bellen!” En binnen drie minuten stonden er acht personen rondom mijn bed, want onze drieling bleek een vierling te zijn! In zo’n situatie weet je niet goed wat je moet zeggen. Mijn man zei: “We gaan geen echo’s meer maken! straks vinden ze er nog meer!”. En mijn moeder kreeg helemaal rode wangen!
Het leek even een slechte grap, maar het was een serieuze zaak. Er werd net zo lang gefriemeld met het echoapparaat totdat er vier hartjes zichtbaar waren op het scherm en toen afgedrukt, twee kindjes samen in één vruchtzak en twee ieder apart. Na de echo wilde en van de gynaecologen met ons praten. We mochten in de kamer even bijkomen, maar ze wilde ons wel even zien. In dit gesprek werd duidelijk dat de risico’s voor de baby’s en ook voor mij erg groot waren. (Als ik ze al tot een levende termijn -24 weken- kon dragen!) Ook wisten mijn man en ik al dat dit lichamelijk voor mij niet te doen was, nu bij acht weken werd ik al gesloopt door de zwangerschap. En ook praktisch gezien: hoe doe je dit? kan je met zijn tweeën voor vier baby’s zorgen?, hoeveel hulp heb je nodig?, hoe betaal je dat dan? hoe verdeel je je aandacht dan over die kindjes? En ga zo maar door…. We kozen dus voor het uitvoeren van een reductie ingreep, van vier naar twee als dit mogelijk zou zijn. De gynaecoloog steunde deze keuze. Uiteindelijk staat de gezondheid van moeder voorop. En mijn lichaam was nu al uit geput en het eerste trimester zat er nog niet eens op.
Ook kon ik niet meer functioneren, in huis kwam er niks uit mijn handen en werken was al helemaal uitgesloten. Er werd voor mij gezorgd dag en nacht. Het is een keuze die je met je verstand maakt en niet met je hart. Wij hebben de risico’s afgewogen en hierin een besluit gemaakt. Nooit gedacht dat je zoiets ooit zou moeten beslissen en de grote vraag was en is nog altijd: WAAROM? Waarom wij? Waarom vier? Er zijn veel mensen die moeite doen om één kindje te kunnen krijgen en wij zitten in deze situatie! Daarop was geen antwoord, er was meer kans op de Staatsloterij…..
De kans op een natuurlijke vierling is namelijk één op 729.000! Wat een vreugde volle tijd moest zijn, was vooral een erg verdrietige en zorgelijke periode.
Lees verder: “Deel 2: Afwachten totdat….. ” (beschikbaar vanaf morgen 7:00, 9 december)
Deze blogs zijn anoniem om onze kindjes te beschermen tegen negatieve reacties op onze keuze. Hopelijk heeft u daar begrip voor en houdt u daar rekening mee.
