In de eerste drie blogs (Deel 1:Het prille begin, Deel 2: Afwachten totdat….. en Deel 3: Uitzingen zo lang mogelijk!) heb je kunnen lezen hoe wij er achter kwamen dat er een vierling in mij groeide. Hoe we afscheid hebben moeten nemen van drie kindjes. En dat er een nieuwe complicatie ontstond. Ik kreeg last van bloedverlies en werd opgenomen in het ziekenhuis vanaf de week dat ons kindje levensvatbaar zou zijn.
Vier weken kropen langzaam voorbij. Ik viel ondertussen als bijzondere patiënt direct onder één van de professoren. Ik vroeg me wel eens af: hoe ga ik dit in godsnaam volhouden? Het bloedverlies was de ene dag meer als de andere, er zaten zelfs dagen tussen met weinig bloedverlies, maar ook dagen dat het weer meer was, een enorme frustratie. Ik telde ieder dag af totdat er weer een week om was. Ook maakte ik me zorgen om de baby. Wat ging er gebeuren en wat als het mis ging en ik vroeg zou bevallen. Ik zat met veel vragen en daarom kwam er ‘s middags een keer een neonatoloog langs om eens bij mij te zitten en al mijn vragen te beantwoorden en wat informatie te vertellen.
In veel gevallen komt een kindje ‘onaangekondigd’ te vroeg ter wereld. Maar in een aantal gevallen zijn de risico’s aanwezig door zwangerschapscomplicaties. Maar hoe gaat het als je meerdere van deze complicaties hebt en al vanaf het prille begin van je roze wolk afgeschopt bent? Over zo’n soort zwangerschap gaan deze blogs.
Na drie keer een moeder op ‘mijn kamer’ te hebben gehad waarbij de ze weeën op gingen wekken had ik daar ook wel genoeg van en heb dit ook maar eens duidelijk aangegeven bij de verpleging. De ene moeder was erg rustig, maar er was er ook een jonger meisje bij waarbij de familie er constant omheen hing. En daarom kreeg ik een nieuwe kamergenoot die langdurig werd opgenomen met vruchtwaterverlies. Ik kon het gelijk goed met haar vinden en ook onze echtgenoten hadden leuk contact. We maakte natuurlijk ook grapjes. En met uitzicht op de luchtplaats van Psychiatrie kan je ook dat onderwerp niet vermijden, ach ja als het helemaal mis ging waren we in ieder geval ook snel bij de “overkant”!
Ik had ook dagelijks een ongemakkelijk gevoel in mijn buik. Onderin was het regelmatig verkrampt. Ik kon niet echt zeggen dat het weeën of harde buiken waren. Ook werd er flink geschopt in mijn buik, wat het er allemaal niet rustiger op maakte. Ik had regelmatig uitwendige maar ook inwendige echo’s om te kijken of de placenta nog wel vast zat en er geen bloedstolsels of andere narigheid zat. De echo’s waren niet fijn, er werd hier en daar flink geduwd op mijn buik. Ik heb daar op een gegeven moment ook wat van gezegd! Mijn buik was na een echo onrustiger. Maar de artsen gaven me de indruk dat ik me dat inbeeldde. Het slapen ging lastig en onrustig, ook kon ik mijn lekkere slaaphouding niet vinden met een infuusnaald in mijn arm die tijdens de opname meerdere keren verplaatst werd, omdat hij verstopt zat. Maar de naald moest blijven zitten voor het geval dat hij opeens nodig zou zijn in geval van paniek. Ook had ik veel last van mijn heupen en kreeg ik een bed met een luchtmatras tegen doorliggen.
Halverwege week vier werden mijn buikpijnen heviger en kreeg ik pijnstillers die niet veel hielpen. Ook had ik wat tips gekregen voor ontspanningsoefeningen. Toen kon ik het op een gegeven moment ‘s nachts niet meer houden. Ik werd er gek van, geen één houding was nog te doen. Na de tweede keer dat er een zuster bij me bed stond nam ze me toch maar mee voor een echo…. Lopend!! De gang over naar een verloskamer. Inmiddels had mijn kamergenoot ook niet veel geslapen door mijn gedraai en zei nog: “Succes en hou me op de hoogte!”.
Toen ze de echo maakte werd er geconstateerd dat mijn vruchtwater weg was! Pardon?! Had ik dat niet moeten merken dan? Het was midden in de nacht, ik belde mijn man wakker dat hij maar naar het ziekenhuis toe moest komen, omdat we niet wisten wat er ging gebeuren. Ik kreeg gelijk een longrijpingspuit in mijn been en kreeg weeënremmers in mijn infuus. Mijn bed werd van de kamer gehaald en ondertussen was mijn man gearriveerd, die zich natuurlijk kapot schrok van alles. We hebben de nacht doorgebracht op een verloskamer, ik in mijn eigen bed, en hij op een bevalling bed. Het lag niet lekker zei hij tegen de zuster van de ochtenddienst. Die antwoordde gevat met: “dit is ook geen bed om op te slapen, maar om op te werken”!
De daarop volgende dag bleef het infuus doorlopen en werden we verhuisd naar een grotere verloskamer. De professor kwam gedag kwam zeggen, omdat hij een paar dagen ertussenuit ging, hij verzekerde me dat ik in goede handen was. Overdag bij het plassen merkte ik dat ik klodders van ‘iets’ verloor, het zag er niet uit als bloed. En ik liet het ook aan de verpleegkundige zien. Ik kreeg in de avond een kamertje voor mijzelf waar mijn man ook kon blijven slapen. En kwam de 2e longrijpingsspuit in mijn bil. Over de dag verdeeld kreeg ik drie keer een CTG, toch al niet mijn favoriete bezigheid. Maar ook de kleine in mijn buik was het er totaal niet mee eens, er werd geschopt tegen de strakke band om mijn buik. Tijdens de CTG was mijn baby en mijn buik veel onrustiger. Wat kreeg ik een hekel aan dat martelwerktuig. Mijn man had ondertussen een rondleiding gehad op de NICU, ik durfde niet van mijn bed af om in een rolstoel rondgeleid te worden dus ik ging niet mee. Hij kwam terug met een duidelijk beeld, en ik had al wel eens wat op tv gezien dus was niet helemaal vreemd met het begrip.
Na verloop van twee dagen werden de CTGs slechter en dus ook langer omdat ze langer het hartje wilde monitoren. Op gegeven moment kwam de verpleegkundige zeggen dat ze dacht dat de artsen deze situatie niet lang meer wilde doorzetten. Toen het bericht kwam dat ze me nuchter gingen houden was ik goed van streek. Ik heb even flink gehuild. Maar ik had niet veel tijd, ik kreeg magnesium in mijn infuus gepompt. Jeetje dat is rommel! Het doet zeer en je krijgt er vervelende opvliegers van! Ook moest ik zelf goed opletten dat men wel rekening hield met mijn latex allergie, zo vervelend als ze een verkeerde katheter zetten, dan krijg je jeuk op een plek waar je niet bij kan komen. Ik werd om twaalf uur de afdeling afgereden en door de luchtbrug waren we gelijk op de OK afdeling. Bij de ingang van het gebouw werd ik voorgesteld aan de anesthesist, die ik in een helder moment ook nog informeerde over het feit dat er in mijn familie slecht of niet wordt gereageerd op de stof Morfine. Mijn man kreeg de operatie-overal bijna niet aan en werd geassisteerd door de gynaecoloog in de kleedkamer. Ook de verpleegkundige van de afdeling was inmiddels omgekleed en we konden naar de operatiekamer. Daar stond de rest van het team.
Eigenlijk waren het twee teams, voor mij één en één voor de baby. Alleen de neonatoloog liet op zich wachten, toen die er ook was kon de ruggenprik erin. Dat ging zeer soepel, zo vlot zelfs dat de assistent niet in de gaten had dat hij al zat omdat ik niet fysiek reageerde op de pijnprikkel. De verdoving werkte snel en op mijn verzoek is er extra gecontroleerd of de verdoving wel goed werkte, voordat men aan de gang ging. En eigenlijk ging de spoed keizersnede erg soepel, natuurlijk lag de placenta in de weg, dus deze kwam er in stukken uit. Maar ons ienimini baby’tje was er snel en werd vakkundige gevangen en overgebracht naar de andere kamer. Toen ze gestabiliseerd was kreeg papa de kans om te gaan kijken. Ook heeft een assistente foto’s gemaakt tijdens de keizersnede met de telefoon van papa. Terwijl iedereen druk bezig was met ons kleine kindje, werd er bij mij natuurlijk ook hard gewerkt. Mijn baarmoeder werd leeggemaakt en de gynaecoloog heeft heel secuur gezocht en gewerkt. Hij heeft helaas maar één ingedroogd ander kindje kunnen ontdekken. Onze gezamenlijke conclusie is dan ook dat de andere twee kindjes met de doorgeprikte vruchtzakken langzaam zijn ontbonden en dat dit dus ook het weefsel is dat ik ben verloren de laatste 2 dagen van mijn zwangerschap. En wellicht zijn daardoor ook de vliezen bij onze baby gebroken.Dit was wel een teleurstelling voor mij, dat ze niet fysiek met zijn drieën bij elkaar zijn gebleven, maar dat we ook niet van alle drie fysiek afscheid konden nemen.
En toen… toen begon de NICU achtbaan….
Voor meer informatie: Support and information for Families about Selective Reduction (MFPR) & RFA (engels)
Nog steeds, ondanks het verdriet, staan mijn partner en ik achter de keuze die we hebben moeten maken. De kans is groot dat we niet tot het kritieke punt van 24 weken waren gekomen als er niet ingegrepen zou zijn of dat ikzelf er aan onderdoor was gegaan…… Wij respecteren ieders beslissingen in het leven. Om onszelf de kans te geven om ons kindje zelf het verhaal te kunnen vertellen, zijn deze blogs anoniem. We hopen dat u daar begrip voor kunt opbrengen en daar rekening mee wilt houden.