BLOG: Suite 19

“Welkom op suite 19, Noah” en “Welkom mama en papa van Noah”, zijn de woorden die ik niet meer snel zal vergeten. “Dit is voorlopig jullie kamer en je mag er blijven slapen als je wilt”. Bij mij zelf denk ik: “Waarom hier slapen, we willen hier zo snel mogelijk weer weg! Noah, groei maar snel dan mag je mee naar huis.” Maar de weken verstreken en inderdaad, we waren er nog wel voorlopig. Negen weken lang om precies te zijn.

Geschreven door mama Lorrena Ooijen.

In die 9 weken is er een hoop gebeurd in suite 19 , we hebben er gelachen, we hebben er gehuild , we hebben er onze grootste angsten en zorgen besproken met elkaar en zijn we meer van elkaar gaan houden als ooit te voor. In suite 19 zijn we een familie geworden en is de familie die er al was belangerijker dan ooit voor ons geweest.

Onderweg in de metro opende ik mijn telefoon om op de live camera….

In die weken begon het leven een ritme terug te krijgen. Alleen was dit ritme anders en dat ritme is in grote lijnen gebleven. Zo belde ik elke ochtend standaard om half 8, naar het Anna Paviljoen om aan de verpleegster nog snel voor de wisseling van dienst te vragen hoe onze kleine man de nacht had doorgebracht. De eerste weken was elke ochtend weer vresselijk om te bellen en had ik elke keer weer een hartklopping. Maar als de verpleging mij dan vertelde dat jij een goede nacht had gehad dan was ik opgelucht en begon mij dag ook goed. En als die goed begon kwam er weer een stukje vertrouwen. Dat moest groeien , zoals alles moest groeien in suite 19. Het groeien van Noah, het groeien van moeder zijn en het groeien van vertrouwen.
Onderweg in de metro opende ik mijn telefoon om op de live camera te kijken of je nog rustig in je bedje lag. Dan liep ik door de grote hal in de lift omhoog om vervolgens langs de receptie te komen en vriendelijk goeiemorgen te zeggen. In het begin nog wat verlegen, maar onderhand wisten ze wie ik was. Ik opende standaard je deur met de woorden ‘goeiemorgen nootje’’. Er werd wel eens om gelachen dat ik je nootje noemde, en je papa vond het maar niets. Hij maakte wel eens de opmerking: “ik noem jouw toch ook geen pinda!” Gelukkig niet, maar alle woorden die ik tegen je vertelde in suite 19 waren met een heel hoop liefde.
In die 9 weken mocht en kon ik steeds meer voor jouw betekenen. Ik heb de eerste periode van het ziekenhuis wel eens benoemd als een soort stage lopen. In het begin mag je alleen maar kijken en meelopen. Maar na een aantal weken durfde ik het wel alleen. Wel wetend, dat als ik twijfelde er altijd een grote rode knop was, waarvan ik wist dat ik dan geholpen zou worden. En toen kwam het moment dat de arts Dr, van der Schoor, zoals ze zich voorstelde, onderhand gewoon Sophie, voor ons de neonatoloog van Noah, die wonderen heeft verricht voor de familie.

“Neal, jullie moeten niet raar opkijken als jullie volgende week thuis zijn!” En daar kwam die hartklopping en heel even een lichte paniek weer terug. Waar ik eerst suite 19 wantrouwde en zo snel mogelijk weer weg wou, wilde ik suite 19 nu niet verlaten het was hier inmiddels vetrouwd. We herpakte ons zelf sloegen de handen in één. Keken elkaar nog een keer heel diep aan, voordat wij voor het eerst niet met zijn tweeën, maar met zijn drieën suite 19 verlieten!

Nog heel even 2017. Bijna 2018, vaarwel suite 19!!

met heel veel dank aan OLVG Oost voor alle geweldige zorgen!