Prematuurmama Elly vertelt in een mooie brief aan haar dochter hoe zij de opname in het ziekenhuis en de bevalling heeft ervaren.
7 maart 2013 de mooiste maar ook de heftigste dag van mijn leven. 29,6 dagen zwanger
Daar lag ik in het ziekenhuis al 2 dagen.
En kwamen ze mijn ontbijt verstoren. Ze zouden gaan overleggen. Daar kwamen ze. Vertellen dat jij vandaag geboren zou worden. Ik zat vol vragen hoezo waarom dit kan niet ze is nog veel te klein. Maar het moest. We waren er allebei niet goed aan toe. Op naar de OK voor de keizersnede. Daar lag ik wetende dat ik je niet gelijk kon zien en vast houden. En ineens was je daar. En werd gelijk ook weer mee genomen om na gekeken te worden.
Ik hoorde je huilen. Dat gaf voor mij het gevoel je bent ok! Er werd tegen me gezegd het is een meisje Hoe gaat ze heten. Volmondig riep ik Tess! Ik werd ondertussen gehecht en naar de verkoever gebracht. En jij werd naar je kamer in je couveuse gebracht samen met papa. Een uur later werd ik opgehaald door papa. En mocht ik je eindelijk komen bewonderen. Het was een mooi maar ook een heel moeilijk moment. Je lag daar aan alle slangetjes infuusjes beademing. Het deed pijn je zo te zien. Maar je deed het zo goed. Ik mocht je niet vast houden. Ik kon je niet aanraken omdat ik Door de ruggenprik nog niet bewegen kon.
Ik moest terug naar mijn kamer om te rusten. Jou achter laten daar in dat glazen huisje. Wetende dat de eerste 48 uur kritiek zijn voor je. We gingen een moeilijke tijd tegen moet. Maar tegelijk was het ook mooi. Je wordt geleefd. Over spoelt Door emoties. Bang trots blij dankbaar verdrietig onzeker. Een rollercoaster. Wat was je klein en kwetsbaar. Verpleegsters die voor jou zorgde. Papa die regelmatig even kwam kijken bij je. En mij kwam vertellen hoe het ging.
Mijn zwangerschap abrupt verbroken. Dit was anders als we voor ons hadden. Het voelde alsof mijn lichaam gefaald had. Ik had ook nog niet het besef dat ik moeder was geworden. Dat kwam pas later toen ik met je mocht buidelen. Je mocht verzorgen. Zelf naar je toe kon. Niet meer afhankelijk was van het ziekenhuis bed e n rolstoel. Ik werd geleefd. Alles voor jou moest doen. Geen dag meer zonder je wou. Gelukkig was er het Ronald Mac Donald huis en verbleven wij daar zodat we iedere dag dichtbij je waren.
Daar lag je te vechten voor je leven. Maar wat was je sterk vanaf dag 1. 4 werken lang op de NICU. 7 weken lang ziekenhuis in en uit. Wat hebben we samen veel meegemaakt al in jou jonge leven. Maar ik zou geen moment meer willen missen met jou.
Iedere dag denk ik even terug aan die tijd en kijk ik naar jou langs me op de bank.
En denk ik wat ben ik blij dat ik jou heb. We hebben beide gevochten maar we zijn er allebei sterker door geworden!
Ben trots op je ♡
Kus mama
